Βυζαντινή περίοδος (330-1453)
Με τον όρο Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή Βυζάντιο, αναφερόμαστε, στη Χριστιανική Αυτοκρατορία της Ρωμαϊκής Ανατολής ως κληρονόμο του γεωγραφικού χώρου της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με χρονικά όρια που ξεκινούν από τα επίσημα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 330 (ή από τη θεμελίωση της στις 8 Νοεμβρίου του 324) και φτάνουν ως την τελική της πτώση, την άλωση δηλαδή από τους Τούρκους, στις 29 Μαΐου του 1453.
Στην πραγματικότητα βέβαια, μέσα στα εκτεταμένα χρονικά όρια ζωής της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, άλλαξαν συχνά τα σύνορα και οι εχθροί του κράτους, και οι παράγοντες αυτοί βοήθησαν στην αλλαγή της πολιτικής και εθνικής φυσιογνωμίας της αυτοκρατορίας.
Έτσι, από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, γεννήθηκε το “Εκχριστιανισμένο Ρωμαϊκό κράτος της Ανατολής” με κύριο μέλημα την ανασύσταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επί της δυναστείας του Ηρακλείου μεταμορφώθηκε στην “Εξελληνισμένη αυτοκρατορία της χριστιανικής Ανατολής” και τέλος, κυρίως από το 1204 και μετά, με την κατάληψη της Κων/πολης από τους Λατίνους, γεννήθηκε η “Ελληνική Βυζαντινή Αυτοκρατορία”. Σε αυτή την τελευταία περίοδο, αναβίωσε έντονα η μνήμη του ελληνικού παρελθόντος, ενώ η άλωση της Πόλης και η λατινοκρατία, συνετέλεσαν στη γένεση του ελληνικού πατριωτισμού και των ιδεών που τελικά οδήγησαν στην αποκατάσταση της νέας Ελλάδας κατά τον δέκατο ένατο αιώνα.
