Έλλη Λαμπέτη
Πολυσυζητημένο πρόσωπο μιας ολόκληρης εποχής, γυναίκα με μεγάλη ακτινοβολία και συναρπαστική ηθοποιός. Η Έλλη Λαμπέτη – το Λαμπετάκι, όπως την πρωτοαποκάλεσε ο δάσκαλός της στη Δραματική Σχολή, Σπύρος Μελάς – είχε μια μαγευτική παρουσία.
Η Έλλη Λούκου -όπως είναι το πραγματικό της όνομα- γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής την 13η Απρίλη του 1926. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Κοτοπούλη και πραγματοποίησε πολύ σύντομα την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση στο έργο “Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο” του Χάουπτμαν, το 1942.Τέσσερα χρόνια αργότερα καθιερώθηκε σαν ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας, με τον “Γυάλινο Κόσμο” στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Ενώ η πιο λαμπρή περίοδος της ζωής της ήταν όταν συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Χορν (1955-60) σε έργα όπως: “Ο βροχοποιός”, “Νυφικό Κρεβάτι”, “Το παιχνίδι της Μοναξιάς”, κ.α. Η τελευταία θεατρική της εμφάνιση ήταν το 1981, στο έργο “Σάρα- Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού”, όπου έπαιξε θαυμαστά τον ρόλο της κωφάλαλης Σάρας.
Ο “θρύλος” της πάντα συναρπάζει. Μπορεί να δει κανείς, δείγματα της μεγάλης τέχνης της απαθανατισμένα στο σελουλόιντ (“Κάλπικη Λίρα”, “Το κορίτσι με τα μαύρα”, “Κυριακάτικο ξύπνημα”, κ.ά.) όπου μας κάνει άλλοτε να γελάμε κι άλλοτε να συγκινούμαστε, γιατί είχε αυτό το πολύτιμο χάρισμα να είναι το ίδιο καλή τόσο στην κωμωδία όσο και στο δράμα.
Η ζωή και η τέχνη της έχει αποτελέσει θέμα για δύο βιβλία, έχουν κυκλοφορήσει δίσκοι με αποσπάσματα από τις παραστάσεις της, αποτέλεσε κι εξακολουθεί να αποτελεί θέμα για άρθρα και συζητήσεις, ακόμα και για τηλεοπτική σειρά. Αλλά, όπως κάθε σπουδαία προσωπικότητα, έτσι και η Έλλη Λαμπέτη απλώνεται πέρα και πάνω από λέξεις και ήχους που προσπαθούν να περικλείσουν ένα κομμάτι της λάμψης της. Το πρόωρο και τραγικό τέλος της -στις 3 Σεπτεμβρίου 1983- στέρησε την ελληνική σκηνή και οθόνη από τη φωτεινή παρουσία της.
