Τσακώνικα Υφαντά
Στο νοτιοανατολικό τμήμα της επαρχίας Κυνουρίας του νομού Αρκαδίας εκτίνεται η περιοχή της Τσακωνιάς.
Η περιοχή αυτή χαρακτηρίζεται απο κάποιες ιδιαιτερότητες, οι οποίες είναι αξιoσημείωτες όπως η διάλεκτός της, απωμεινάρι της αρχαίας δωρικής, ο δαιδαλώδης χωρός της, ο οποίος αναπαριστά το λαβύρινθο του Μινώταυρου της Κρήτης, η ενδυμασία της (ο τσουμπές = το νυφικό των γυναικών) την οποία βλέπει κανείς πλέον στις εθνικές παρελάσεις και ο αργαλειός και τα υφαντά της, τα οποία δεν μπορεί κανείς να εντοπίσει σε άλλο μέρος της Ελλάδας και σηματοδοτούν την παραδοσιακή υφαντική τέχνη της περιοχής.
Αυτή η παραδοσιακή υφαντική τέχνη, η οποία ξεκίνησε στο τέλος του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα (ένα κιλίμι από το 1890 στη μονή Ελώνης πιστοποιεί την ύπαρξη της) για καθαρά πρακτικούς και βιοποριστικούς λόγους. Στην αρχή ύφαιναν σακιά για τη μεταφορά των σιτηρών από τα χωράφια, ταγάρια για να παίρνουν στη δουλειά τους είτε τα τρόφιμά τους και διαδρόμους και κιλίμια για να στρώνουν τα σπίτια τους το χειμώνα ή για προίκα στα παιδιά τους.
Τα υφαντά αυτά δημιουργούνταν και δημιουργούνται σε έναν μοναδικό αργαλειό, καθώς είναι όρθιος και το πλεονέκτημά του είναι πως σε αυτόν τα υφαντά βγαίνουν μονοκόμματα γι’ αυτό και είναι μεγαλύτερης ανθεκτικότητας και επίσης το ότι υφαίνεται στις διαστάσεις που ο καθένας επιθυμεί. Αρχικά τα σχέδιά τους ήταν απλά, έπειτα γεωμετρικά και αργότερα η θεματολογία τους ήταν παρμένη από τη φύση από όπου προέρχονταν και τα υλικά για το χρωματισμό των νημάτων. Τα συστατικά τους αρχικά ήταν μαλλί, με μαλλί όμως για προφύλλαξη από το σκώρο. Στη σημερινή εποχή είναι το στιμόνι βαμβάκι και η ύφανση μαλλί. Όλα τα προαναφερθέντα συντελούν στο να είναι μια δύσκολη τέχνη.
